Wiele szkół zaobserwowało niepokojące zjawiska w czasie przedłużającej się nauki zdalnej – pogorszenie ocen, izolację i brak aktywnego uczestnictwa w zajęciach, problemy emocjonalne uczniów. Dlatego zdecydowaliśmy się na zbadanie stanu zdrowia psychicznego polskich nastolatków.

Na nasz apel odpowiedziało 5 szkół podstawowych i ponadpodstawowych, rozprowadzając ankietę wśród uczniów, po części przeprowadziliśmy ją za powiernictwem współpracujących z nami organizacji. W rezultacie uzyskaliśmy 806 odpowiedzi od osób w wieku 11-18 lat i kolejne 100 od młodych dorosłych 18-26 lat.

W „Raporcie 2.0” koncentrujemy się na danych dotyczących nieletnich.
Nie występują znaczące różnice między płciami, ani w zależności od wieku, dlatego dane podajemy zbiorczo.

Średnia czasu przed ekranem okazała się już nie wzrastać ‒ tak jakby 9 godzin dziennie stanowiło pewien próg wysycenia ekranami.

W oczy rzuca się przeważający negatywny stosunek do idei nauczania zdalnego, poczucie izolacji, frustracji związanej z nieradzeniem sobie z tą sytuacją, cierpienia związanego z izolacją społeczną.

W badaniu wykorzystaliśmy kwestionariusz depresyjności Becka (eliminując z niego pytanie dotyczące aktywności seksualnej, ze względu na adresata ‒ osoby nieletnie). Wybraliśmy ten akurat test, a nie testy depresyjności dedykowane nastolatkom, ponieważ zawiera dobrze sformułowane pytania dotyczące stanu psychicznego, dają wymierną podstawę do analizy jakościowej.
Badanie przeprowadzono w grudniu 2020 r.